نویسنده : غلامرضا کیامهر
در حالی که از شخص رییس‌جمهور گرفته تا مسوولان وزارت بهداشت و ستاد مقابله با کرونا شب و روز مردم را به رعایت پروتکل‌های بهداشتی با تاکید بر زدن ماسک و رعایت فاصله‌گذاری‌های اجتماعی توصیف می‌کنند، شبکه‌های حمل‌ونقل عمومی خصوصا خطوط مترو و بیآرتی در کلانشهر تهران و دیگر کلانشهرهای کشور، بی‌اعتنا به این توصیه‌ها از اولین ساعات روز تا پاسی از شب پر از مسافرانی که چون محتویات قوطی‌های کنسرو به هم چسبیده‌اند، به فعالیت مشغولند. تنها راه‌حل درمان این معضل بزرگ که شبکه حمل‌ونقل عمومی کلانشهرها را به اصلی‌ترین ناقل ویروس کرونا و افزایش شمار مبتلایان به این ویروس تبدیل کرده است، افزایش تعداد واگن‌های خطوط مترو و اتوبوس‌های بیآرتی است که شهرداری‌ها و دولت باید مشترکا در مورد آن اقدام کنند اما در کمال تاسف چند روز پیش دکتر حریرچی معاون ارشد وزارت بهداشت و رییس ستاد مقابله با کرونا در مصاحبه با یکی از شبکه‌های سیمای جمهوری اسلامی ایران به قول معروف آب پاکی را روی دست مردم ریخت و در پاسخ به پرسش مصاحبه‌کننده که دولت چه طرحی برای افزایش تعداد واگن‌های خطوط مترو دارد، با صراحت هرچه تمام‌تر گفت:
تا اطلاع ثانونی برای رفع مشکل مترو و شبکه حمل‌ونقل عمومی (کلانشهرها) کاری از دست ما ساخته نیست.
حالا کاری به سایر کلانشهرها که شهرداران و استانداران‌شان باید پیگیر رفع مشکل و کمبود شبکه حمل‌ونقل عمومی آن کلاشهر‌ها باشند، نداریم. اما کلانشهر تهران با جمعیتی حدود ۱۵ میلیون نفر که نظام سیاسی و اداری متمرکز ما آن را به یک ایرانشهر تبدیل کرده و تمام راه‌های تصمیم‌گیری‌های اساسی در سطح کشور به این ایرانشهر ختم می‌شود و علاوه بر میزبانی تمام سفارتخانه‌ها و نمایندگی‌های شرکت‌های خارجی، در طول سال از میلیون‌ها شهروند سراسر کشور که برای امور درمانی و یا تحصیلات دانشگاهی پذیرایی می‌کند و باید تامین‌کننده نیازهای رفاهی آنها خصوصا در حوزه حمل‌ونقل درون‌شهری باشد، موقعیتی کاملا استثنایی در میان کلانشهرهای کشور دارد و دولت باید در بودجه سالانه خود ردیف خاصی را به تامین هزینه توسعه خطوط مترو، بیآرتی و دیگر وسایل نقلیه شبکه حمل‌ونقل عمومی آن خصوصا در شرایطی که ویروس کرونا سلامت و جان بهره‌گیران از شبکه حمل‌ونقل عمومی در کلانشهر تهران را مستقیما در معرض خطر قرار داده است اختصاص داده که شوربختانه آن طور که از زبان شهردار و اعضای شورای شهر تهران می‌شنویم دولت حتی از پرداخت سهم قانونی و مقرر خود برای توسعه و بهبود وضعیت شبکه حمل‌ونقل عمومی تهران خودداری می‌کند.
چرا به جای آنکه دائما از بلندگوهایی که در اختیار دارید، سفرهای داخلی مردم با وسایل نقلیه شخصی یا حضور آنها در اجتماعات کوچک و محدود خانوادگی را عامل افزایش آمار مبتلایان به ویروس کرونا معرفی کنید که در جای خود تا حدودی مقرون به واقعیت است، دست به یک اقدام ضربتی برای واردات واگن‌های قطار مترو یا اتوبوس‌های بیآرتی از کشور چین که در حال حاضر از همه جهات خصوصا از جهت اقتصادی نزدیک‌ترین متحد و شریک استراتژیک ایران است، نمی‌زنید و بهای آن را به صورت پایاپای با تحویل نفت به این کشور نمی‌پردازید یا چرا بودجه لازم در اختیار شهرداری نمی‌گذارید تا کارخانه‌های واگن‌سازی داخل کشور را برای تولید واگن‌های مورد نیاز قطارهای مترو به صورت ضربتی فعال کند؟
مگر در حال حاضر که ویروس کرونا دارد هر روز بی‌رحمانه از مردم ایران قربانی می‌گیرد، اهمیت تامین بودجه از ردیف‌هایی که در بودجه سالانه کشور برای موضوعات متفرقه و نه چندان مرتبط با اهداف توسعه‌ای کشور اختصاص می‌دهید، کمتر است که معاون وزیر بهداشت دولت بیاید این‌طور صریح و بدون پرده‌پوشی از شبکه تلویزیون رسمی کشور اعلام کند که در حال حاضر و تا اطلاع ثانوی برای رفع مشکل مترو کاری از دست دولت ساخته نیست؟
«تا اطلاع ثانوی» معاون محترم وزیر بهداشت معطوف به چه زمانی در آینده است؟ آیا منظورشان در زمان دولتی است که قرار است بعد از انتخابات سال ۱۴۰۰ زمام امور مملکت را در دست بگیرد که تا آن زمان وضعیت اسفبار امروز مترو و شبکه حمل‌ونقل عمومی پایتخت ایرانشهری تهران سبب‌ساز هزاران مبتلا و قربانی از ویروس کرونا خواهد بود و تاریخ درباره این همه بی‌مهری و غفلت‌ورزی چگونه قضاوت خواهد کرد؟
